Bidden tot god.
Vragen aan iets groters.
Vragen aan jezelf.

Het veld van een goede ceremonie is de ideale gelegenheid om vragen te stellen. Met de planten sta je meer open voor suggesties, bijna zoals in een hypnotische staat, waarin het makkelijker wordt om suggesties aan te nemen.

We vragen om richting, en of onze prayers gehoord mogen worden.

Bijvoorbeeld: je bent bang voor spinnen. De suggestie is dat je niet bang hoeft te zijn omdat ze klein en ongevaarlijk zijn. Als je midden in de angst zit, lijkt het echter onmogelijk om die suggestie aan te nemen.

Een prayer kan zijn:
“Lief leven, leer mij beter omgaan met de angst voor spinnen. Ik wil leren om anders naar spinnen te kijken.”

Niet bang zijn voor spinnen kan eerst onveilig lijken. Als angst voor spinnen je “programma” is, kan het enger zijn om niet bang te zijn. De korte prayer die ik afgelopen weekend heb gebruikt was:
“Dear God, here I am again. Leer mij om van mensen te houden met een veilig gevoel en een open hart.”
Omdat liefde soms zo eng kan voelen.

Je kunt ook vragen om meer vreugde, meer rust in je lichaam en geest. Verlies jezelf niet in het bedenken van een intentie – jouw intentie draag je altijd bij je, samen met je leven. Misschien komen de woorden niet meteen, maar dat is oké.

Voordat we het medicijn innemen, doen we een authentic relating-sessie. Hierbij checken we kort in bij elkaar wat er speelt in de groep. We nodigen je uit om goed te luisteren naar elkaar, zodat iedereen zich gehoord voelt.

Bij het delen vertel je vanuit de ik-vorm wat er in je speelt, waar je groei zoekt, of waar je mee zit. Als je liever alleen luistert en niets deelt, is dat ook helemaal prima. De enige intentie die we allemaal nodig hebben is dat we ons best doen om mee te doen met de groep.

De chants (liedjes) die we tijdens de ceremonie zingen, zijn ook prayers. Elk liedje heeft zijn eigen kwaliteit. De indianen noemen dit “het oproepen van spirits”, wat een goede omschrijving is.